แต่ในพระวจนะของพระเจ้า สอนให้เรารู้จักแบ่งปัน เพราะการแบ่งปัน คือ พร้อมที่จะ ช่วยเหลือใครสักคน ให้เรามองไปที่คนรอบข้างที่เราต้องเอาใจใส่ดูแลช่วยเหลือ อย่าหวังว่า ทำดีแล้วจะได้ดีตอบ อาจารย์เปาโลได้กล่าวไว้ว่า ไม่ว่าเรากระทำสิ่งใดแก่ผู้อื่น จะต้องไม่หวังสิ่งตอบแทน
มีเรื่องเล่าว่า มีลุงคนหนึ่งเป็นชายชรานอนป่วยอยู่บนเตียง เพราะว่าหัวใจหยุดเต้นและกำลังปั๊มหัวใจ นางพยาบาลก็พูดลุงได้รับทราบว่ามีลูกชายยืนอยู่ ให้พยายามลืมตาขึ้นมาดู ตาที่มองดูเลือนราง ชายนั้นอยู่ในชุดทหารเรือ ลุงยกมือขึ้น ทหารเรือคนนั้นก็ยื่นมือมาจับมือลุงไว้ จนนางพยาบาลหยิบเก้าอี้มาให้นั่ง และทั้งสองก็จับมือกันไว้ตลอดคืนที่เตียงนั้นทหารเรือคนนั้นคอยปลอบโยน ลุงตลอดเวลา พยาบาลก็เข้ามาแนะว่า ควรที่จะพักผ่อนบ้าง แต่ทหารเรือก็ปฏิเสธ รุ่งขึ้น ลุงนั้นเสียชีวิต เมื่อจัดงานศพ ทหารเรือก็มาดู พยาบาลก็คอยปลอบใจทหารเรือ เพราะคิดว่าเป็นลูก ทหารเรือจึงถามว่า ชายชราคนนี้เป็นใคร ต้องมีอะไรผิดพลาดเป็นแน่ เพราะมีผู้แจ้งว่าพ่อป่วย ก็เลยลางานด่วนเพื่อมาเยี่ยมแต่กลับกลายเป็นลุงคนนี้ แล้วชื่อก็เหมือนกันอีก เมื่อทราบว่าลุงไม่มีใคร ผมก็เลยทำหน้าที่นี้แทน ผมรู้ว่าชีวิตของเราต้องการการปลอบโยน
การแบ่งปัน ไม่จำเป็นต้องมีสิ่งของมากมาย เริ่มจากมีน้ำใจเล็กๆ ปลูกต้นน้ำใจขึ้นทีละเล็กทีละน้อย ต้นไม้จะค่อยๆเติบโตขึ้นไปเรื่อยๆอย่างเต็มที่ น้ำใจแห่งการแบ่งปันในปัจจุบันเริ่มเหือดหายไปเพราะตาน้ำที่ถูกอุดไว้ สังคมจะน่าอยู่ต้องเริ่มที่ตัวเราที่มีน้ำใจไหลล้นท่วมไปสู่ผู้อื่น
อาจารย์เปาโล ได้ยกตัวอย่างขององค์พระเยซูคริสต์ที่ทรงคิดถึงผู้อื่นมากกว่าตนเอง เมื่อเราทุกข์ใจ พระเยซู
ทรงอยู่เคียงข้าง เมื่อเรามีปัญหา พระองค์ทรงคอยจูงมือเรา
จงสิ่งที่ดีที่อยู่ในตัวเราไปสู่ผู้อื่น โดยเริ่มต้นจากข้างๆเรา แบ่งปันและมีน้ำใจ และพระพรจะกลับมาสู่ตัวเราเอง น้ำใจหาซื้อไม่ได้ ไม่มีวันเหือดหาย จะไหลตลอดเวลา เริ่มจากวันนี้ จากสิ่งที่เล็กน้อย ที่เราสามารถจะช่วยได้.
